مراقبه واقعی چیست؟ روش مراقبه در طول روز

آیا تا به حال به معنی کلمه مراقبه فکر کرده اید؟ این کلمه گویای خودش هست. مراقبه یعنی مراقب بودن. اینکه همیشه مراقب افکار و اعمالت باشی.

ممکنه شما تو روز چند ساعت مدیتیشن کنید و انواع اقسام تمرینات تمرکز و حفظ آگاهی رو انجام بدید. ولی اثرش رو فقط تو اون چند ساعتی که تمرین میکنید حس میکنید و بقیه روز انگار فرد دیگری هستید. دوباره همون خشم ها و الگوهای کهنه ذهن میاد سراغتون. انگار که یاد نگرفتید همیشه ذهنتون رو برای پروسه هضم افکار منفی آماده نگه دارید. انگار که غافل گیر میشید از افکار.

تحول درونی وقتی ارزشمند هست که به صورت پیوسته باشه. فرض کنید که دارید با دوستتون چت میکنید و کلا در فاز دیگه ای هستید. اون لحظه اصلا نمیدونید مراقبه چی بود و عالم معنویات چی بود. شدیدا سرگرم چت کردن با دوستتون در مورد فلان چیز و فلان خاطره هستید. ناگهان به ذهنتون میاد که الان واقعا در کجا قرار دارید. چه حرفهایی رو دارید میزنید. آیا حرفهاتون با اصول اخلاقی تون یکی هست؟ در واقع انگار دارید مثل یک شاهد، خودتون رو از بیرون میبینید و ارزیابی میکنید. در این لحظه شما سرتون رو از برف غفلت بیرون آوردید. این لحظات ممکنه چند ثانیه بیشتر طول نکشه و مجددا غرق در چت کردن بشید ولی همون چند لحظه هم ارزشمنده و کم کم تغییرات رو در شما ایجاد میکنه.

با مراقبه کردن شما سعی میکنید اون چند لحظه ای که آگاه شده بودید رو بیشتر کنید. برای مثال از اول صبح که پامیشید مراقب افکار و حرف زدنتون هستید. ممکنه وسطش حتی تا ساعت ها یادتون بره که خودتون رو ارزیابی کنید که طبیعی هست بنابراین ناامید نشید. بسیاری از رفتارهای ما ناآگاهانه هست. مثلا تنها وقتی فحش میدیدم و خودمون رو خالی میکنیم میفهمیم که چه کردیم. یا مثلا فرض کنیم قراره در خودمون تغییری رو ایجاد کنیم. گاهی یادمون میره که باید اون تغییر رو لحاظ میکردیم و مثلا به جای فحش دادن، خونسردی مون رو حفظ میکردیم. مهم نیست…بازم تمرین کنید. وقتی ضمیرناخودآگاه شما بفهمه که روی یک چیز پافشاری میکنید خود به خود اون موضوع برای شما مهم میشه و هی به دنبالش میره.

روش مراقبه در طول روز

مراقبه های مختلفی که در قالب تمرینات مدیتیشن ارائه میشن هم معمولا چنین مضمونی دارن. یعنی مراقب ظهور و خاموشی افکار باشیم و باهاشون ترکیب نشیم و حواسمون رو بدیم روی چیزی که داریم روش تمرکز میکنیم. منتها پس از مدتی باید همون رو در کل طول روز پیاده کنیم. البته نه اینکه در کل روز به یک چیز آگاه باشیم. چنین چیزی خیلی سخته و غیرقابل عمل شدن مگر با سالها تمرین.

بلکه منظور این هست که بیایم اول یک چیز منفی رو انتخاب کنیم. مثل خشم. در طول روز حواسمون باشیم کجاها عصبانی میشیم. حتی اگر در دلمون هم عصبی شدیم حواسمون بهش باشه. بعدش یه چیز بهتر مثل دعا کردن برای اون شخص رو جایگزینش کنیم که در این مورد در پست کنترل خشم توضیح بیشتری داده شده. این حالت باید در کل روز حفظ بشه. باید کم کم ضمیر ناخودآگاه یاد بگیره و شرطی بشه که اگر عصبی شد باید یه چیز خوب مثل دعا کردن و انرژی مثبت رو اجرا کنه و پس از چند مدت تمرین، خود به خود دیگه کمتر خشمگین میشید. قصد ما این نیست که خشم رو سرکوب کنیم بلکه داریم اون رو به یک ماهیت بهتر تبدیل میکنیم. این تمرین رو در مورد چیزهای دیگه هم میتونید پیاده کنید. مثلا وقتی میخواید غیبت کنید یاد این بفتید که با بردن آبروی شخص، روزی آبروی شما هم برده میشه و این یک قانون کارمایی هست. بنابراین این ترس در شما نهادینه میشه و خود به خود کمتر غیبت می کنید. در واقع دیدگاه و نگاه خودتون رو با این نوع مراقبه تغییر دادید وگرنه سرکوب خشک و خالی چیزها فقط به صورت موقتی عمل میکنه و فایده ای نداره.