چگونه از کارما و رفتارهای اعتیادآور خلاص شویم؟

یکی از معانی کارما، فعالیت های شرطی شده است. لاما توبتن یشه به آن انرژی عادت می گوید. وقتی شما با انرژی یک عادت کنترل می شوید در چرخه عذاب می افتید و اسیر عادت های بد خود می شوید. نامی که ما می شناسیم و به این توصیفات می خورد همان اعتیاد است. افراد عادی با انرژی عادت و شرطی شدگی زندگی می کنند ولی کسانی که روی تعالی خود کار می کنند در لحظه حال می توانند تصمیمات و رفتارهای هوشمندانه داشته باشند.

اعتیاد می تواند به هر چیزی باشد مثل اعتیاد به الکل، غذاهای مختلف، قمار، روابط غیراخلاقی و …

قدرتی که انرژی اعتیاد دارد می تواند آن چنان ما را وسوسه کند که یک کار هر چند مضر را بارها و بارها تکرار کنیم ولی هیچ وقت احساس رضایت و کامل بودن نکنیم و زجر بکشیم.

اعتیاد فقط به چیزهای بیرونی نیست و می تواند در مورد رفتارها و تفکرات ما باشد و چیزی را بسازد که ما آن را شخصیت خود می دانیم. آن وقت است که شخصیت را با شخص اشتباه می گیریم. شخصیت بر اساس کنش و واکنش در مسیرهای خاص شکل می گیرد و نمی تواند خود واقعی ما باشد.

ما برای خود یک شخصیت فیکس و ثابت هر چند اشتباهی ساخته ایم و مصر هستیم که آن را حفظ کنیم و به لذت برسانیم.

اولین قدم برای رها شدن از کارمای توصیف شده و رفتارهای اعتیاد آور این است که حداقل شک کنیم که شاید راه های بهتری برای رسیدن به شادمانی وجود دارد و حتما نیاز نیست آرزوهای بلند بالای خود را دنبال کنیم. سپس می توانیم مراقبه کنیم و ذهن خود را از فعالیت هایی که انجام می دهیم جدا کنیم. ما فعالیت های خود نیستیم و آگاهی و احساسات درونی ما می تواند جدای از کاری باشد که انجام می دهیم. شادی در زندگی با بودن در لحظه حال و اینکه هر لحظه از زندگی برای ما جدید است فراهم می شود. وقتی هر لحظه از زندگی جدید باشد بنابراین نیازی نیست مانند قبل رفتار کنیم و به رفتارهای اعتیادگونه خود ادامه دهیم. اگر قبلا به یک سری امورات واکنش خاصی نشان می دادیم دیگر لازم نیست همان واکنش ها را ادامه دهیم چون آن کارها مربوط به گذشته بوده است. با سکوتی که در مراقبه ایجاد می شود ما نسبت به حوادث اطراف شاهد و بدون واکنش می مانیم و آنها را به درستی و بدون قضاوت نگاه می کنیم و بهترین تصمیم را برای همان موقع می گیریم و سپس همه چیز را رها می کنیم.

مراقبه کردن به معنی متوقف شدن در زمان نیست بلکه برعکس، به معنی بودن در جریان است. وقتی در جریان هستی باشیم می توانیم از عادات و تفکرات کهنه خود که سودی ندارند خلاص شویم و به استقبال تجارب جدید با دید تازه برویم. تصمیمات ما دیگر خودمحورانه و کوچک نیستند بلکه اتصالی است به هوش بالاتر و جمعی تر.

به گفته اندریا پما، بیشتر مردم تصور می کنند ذهن متفکر آنها منبع اصلی تصمیم گرفتن است ولی این ذهن بر اساس فیکس شدن و چسبیدن به افکار قدیمی و ارتباط بیشتر با افکاری است که مربوط به شرطی شدگی ناخودآگاه است. بسیاری از تصمیمات تنها بر اساس بعضی شرطی شدگی ها هستند. اگر در مراقبه به خود اجازه دهیم که ذهن ما باز باشد می توانیم از این افکار محدود کننده خلاص شویم و به فضای درخشان ذهنی برویم و همچنان هوشیارانه و آگاهانه تصمیمات بهتر بگیریم. در این لحظات است که دانستن خالص بدون فکر کردن به ذهن ما می رسد. ما در این حالت واکنش گر نیستیم بلکه دریافت کننده هستیم.

رمز موفقیت در این کار این است که فرق بین کنترل شدن توسط کارما (انرژی عادات) و ماندن در آگاهی طبیعی و ذهنی باز را بدانیم. در این صورت عادات راحت تر می توانند از حالت کارمیک خارج شوند و دیگر به دنبال عوامل بیرونی برای ایجاد حس شادمانی نیستیم و عشق و لذت واقعی خود به خود در ما به وجود می آید.

با این نوع تمرینات، فعالیت های ما حول محور خود و دفاع از هویتی که قبلا از روی عادات غلط ساخته ایم نخواهد بود و فقط فعالیت هایی بدون فعال بودن داریم یعنی سادگی عمل. چون شخصیت ثابتی وجود ندارد بنابراین ذهن باز ما اجازه می دهد که خردمندانه و بدون تعصب تصمیم بگیریم و به دیگران هم آسیب نزنیم چون آسیب به دیگران معمولا به خاطر حضور منیت قوی است.