بررسی یک تحقیق علمی در مورد مشاهده پرانای هوا

اگر با مفهوم پرانا آشنا باشید می دانید که منظور ما همان انرژی حیاتی است که در کل کائنات یافت می شود. طبق باور انرژی درمان گران و کسانی که از طب سوزنی برای مداوای بیماران استفاده می کنند با متعادل سازی جریان پرانا در بدن می توان بسیاری از بیماری ها را شفا داد. در عوض اگر چاکراها و مجاری عبور انرژی در بدن دچار گرفتگی انرژیکی و آلوده شدن به انرژی های منفی و راکد شود انواع بیماری ها ابتدا در کالبد اتری و سپس در کالبد فیزیکی نمایان می شوند.

پرانا از سه منبع مهم به ما می رسد. ۱- خورشید. ۲- زمین و ۳- هوا

در این مقاله در مورد پرانای هوا و اینکه آیا توسط افراد عادی هم قابل مشاهده می باشد بحث می شود. به همین منظور به آزمایشی که توسط Srikanth N. Jois و همکاران او در موسسه جهانی پرانیک هیلینگ (سبکی از انرژی درمانی) بر روی ۱۷۸ شرکت کننده با میانگین سنی حدودا ۲۷ سال، صورت گرفته است استناد می گردد. این تیم قصد داشتند ببینند که آیا افراد عادی هم می توانند با توجه به انتظار و اشتیاق خود برای دیدن پرانای هوا، قادر به مشاهده آن شوند؟

آنها آزمایش خود را در دو نوبت انجام دادند. ابتدا از افراد خواسته شد که بدون هیچ انتظار و آموزش قبلی به آسمان آبی نگاه کنند و اگر چیزی مشاهده کردند آن را یادداشت کنند. در نوبت دوم به آنها دستوراتی برای مشاهده بهتر پرانای هوا در آسمان داده شد و از افراد خواسته شد این بار مشاهدات خود را ثبت کنند.

در نوبت اول، نزدیک به ۸۰% شرکت کنندگان فقط چیزهای عادی مثل خورشید، ابر را مشاهده کردند و مورد عجیبی رویت نکردند.

در نوبت دوم نزدیک به ۷۳ درصد آنها توانستند پرانای هوا را به صورت دایره های کوچک معلق در آسمان مشاهده کنند. بیشتر آنها این دوایر را روشن توصیف کردند. ۴۱ درصد آنها گفتند که دایره های کوچک دارای حرکت تصادفی در آسمان هستند. حدود ۲۵ درصد آنها به تعداد بالای دایره ها و ۴۲ درصد آنها به سرعت بالای آنها نیز اشاره کردند. در این آزمایش، جنسیت نقش مهمی در توصیف این دایره های معلق نورانی در آسمان داشت به طوری که آقایان قادر بودند دایره ها را نورانی تر ببینند. سن هم نقش مهمی در تعداد دایره های مشاهده شده داشت. افرادی که جوان تر بودند و زیر ۲۰ سال سن داشتند تعداد بیشتری از پرانای هوا را در آسمان دیدند. میزان تحصیلات و سابقه محل زندگی آنها تاثیر چندانی در کیفیت مشاهدات این گروه نداشت. دیدن پرانای هوا همان طور که توسط تحقیقات قبل هم اثبات شده بود برای افراد اثر آرامش دهنده داشت و درجاتی از شفای درونی را موجب شد.

شاید شما هم چنین ذرات معلق براقی را در یک روز آفتابی در آسمان دیده باشید. دیدن آنها معمولا نیازی به قدرت چشم سوم و توانایی غیب بینی ندارد. حالا از کجا بفهمیم که این حالت توهم بینایی نیست؟ حالتی که به آن Blue field entoptic گفته می شود. یعنی اگر فردی به پس زمینه ای روشن مخصوصا رنگ آبی نگاه کند گلبول های سفید چشم به صورت ذرات معلق بی رنگ در هوا دیده می شوند که با حرکت چشم از این رو سو به آن سو می روند. در واقع در این حالت به جای مشاهده پرانای هوا فقط گلبول های سفید خود چشم ما دیده شده و نوعی خطای دید است.

ولی آیا دایره های ریز معلقی که شرکت کنندگان در آزمایش بالا مشاهده کردند همان خطای دید است و یا واقعا پرانای هوا را دیده اند؟

از آنجا که شرکت کنندگان در نوبت اول چنین چیزهایی را در آسمان مشاهده نکرده اند بنابراین بعید می رسد خطای دید باشد چون در این صورت باید گلبول های سفید چشم در هر دو نوبت دیده می شدند نه اینکه فقط در مرحله دوم مشاهده شوند. شرکت کنندگان فقط زمانی آن دایره ها را دیدند که میل و اراده و مهارت لازم برای مشاهده را داشتند. منظور از مهارت همان دستور العمل های ساده ای است که توسط آزمایش کننده به شرکت کنندگان داده شد. دلیل دیگر اینکه این دایره ها خطای دید نبودند این است که در حالت Blue field entoptic معمولا ذراتی که دیده می شوند حالت بی رنگ دارند و با تغییر جهت نگاه فرد جا به جا می شوند ولی افراد شرکت کننده در آزمایش فوق، دایره ها را نورانی و مایل به سفید مشاهده کردند که این مشخصه پرانای هوا است. با وجود تمام این تفاسیر، قضاوت نهایی با خودتان است.