انسانها می توانند خاطرات لحظه تولد خود را هم به یاد آورند

حافظه انسان تا چه می تواند به گذشته بازگردد و چیزهای قدیمی را به یاد بیاورد؟ آیا چیزهایی که به طور آگاهانه در ذهن ما قابل به یادآوری نیستند به معنای نابودی آن خاطرات است؟

تا سالها تصور می شد که ذهن انسان ظرفیت مشخصی برای به یادآوری خاطرات خود دارد. برای مثال در گذشته در علم پزشکی نوزادان را فاقد شعور و خود آگاهی دانسته و در نتیجه باور داشتند که خاطرات آن زمان در ذهن انسان ثبت نمی شود. این در حالی است که یافته های جدید علمی نشان می دهد که حتی جنین داخل رحم مادر نیز دارای نوعی هوشیاری و آگاهی بوده و ثبت خاطرات از همان لحظه آغاز می شود.

اتفاقاتی که در دوران جنینی و زایمان و نوزادی برای ما رخ داده است کاملا در ضمیر ناخودآگاه ما نقش بسته است که با روش هایی مانند هیپنوتیزم می توان به جزئیات دقیق زمان تولد خود هم دسترسی پیدا کرد.

نوزادان کاملا آگاه و هوشمند هستند و حتی کلمات تشویق کننده یا طرد کننده ای که والدین در زمان اولین مشاهده آنها به زبان آورده اند را درک می کنند و چنانچه این کلمات آزار دهنده باشد می تواند به طور ناخودآگاه و بدون اینکه خود به یاد آورند چه شده تا آخر عمر بر زندگی آنها تاثیر منفی داشته باشد.

برای مثال آقای چیک سوار هواپیمایی بود که همسفرش دچار آنژین قلبی دردناک بود. او توسط روش لوکرون و ایجاد ارتباط با ضمیر ناخودآگاه توانست مشکل قلبی این مرد که منشا روانی داشت را حل کند. او متوجه شد که بیماری مرد به زمان تولد او و همزمان با فریادها و جیغ های مادرش در طی زایمان برمی گردد. او خود را به خاطر اینکه موجب آزار و مرگ مادرش شده بود سرزنش می کرد و برای تنبیه خود به طور ناخودآگاه دچار این نوع درد قلبی شده بود. سپس چیک از طریق هیپنوتیزم به او کمک کرد تا ناراحتی او دور شده و با درمان روان، قلب او هم شفا پیدا کند.

توصیه می شود حتما کتاب “نوزادان تولد را به یاد می آورند” را مطالعه نمایید تا با شگفتی قدرت حافظه انسان و همچنین قدرت درک و به خاطرسپاری جنین و نوزاد انسان آشنا شوید. در این کتاب نمونه های زیادی از به خاطر آوری جزئیات زمان تولد به کمک هیپنوتیزم آورده شده است.

از کجا معلوم شود که اینها حافظه کاذب نیست؟ شاید ذهن ما به خاطر دیدن تصاویر و فیلم هایی از لحظه تولد نوزاد و یا شنیدن خاطرات اطرافیان، سناریویی را طراحی کرده و به عنوان خاطره شخصی به خورد ما می دهد؟

برای جلوگیری از تحریک حافظه کاذب در سوژه ها، آزمایشات به دو صورت انجام شده است. کودکان تا سنین دو الی سه سال معمولا لحظه به دنیا آمدن خود را به یاد دارند و می توانند با کلمات به توصیف اتاقی که در آن متولد شده اند و چه کسانی را دیده اند بپردازند. کودکانی که مورد مطالعه قرار گرفته اند هیچ اطلاعی از نحوه تولد نوزاد از رسانه ها و سایرین نشنیده اند و کاملا در مورد گذشته شخصی خود صحبت می کنند.

نحوه دیگر آزمایش به این صورت است که هم والد و هم فرزند او تحت هیپنوتیزم قرار گرفتند. شرط این بود که فرزند هر مادر نباید چیزی در مورد لحظه تولد خود شنیده باشد. وقتی هر دو را هیپنوتیزم کردند به جزئیاتی دست پیدا کردند که در هر دو نفر یکسان بود. درصد بالایی از مادران و فرزندان آنها توانستند خاطرات یکسانی را در حالت هیپنوتیزم بیان کنند. اگر قرار بود بحث حافظه کاذب در میان باشد در این صورت نباید تطابقی بین تجارب آنها موجود می شد و صرفا توهم تلقی می گشت.

نمونه ای از این تجارب:

مادر الیزا: من خونریزی شدیدی داشتم و بند ناف نوزادم در هنگام خروج از رحم به دور گردن او پیچیده بود. پزشک عصبانی سر پرستار داد زد و خواست زودتر بند ناف را ببرد. سپس با یک لوله سفید محتویات اضافی داخل دهان نوزاد را تخلیه کرد.
نوزادم را پس از شستشو به من دادند و او را نوازش کردم و گفتم دوستت دارم. ولی وقتی او را به خانه بردم پدرش از اینکه او دختر بود ناراحت بود.

الیزا: لحظه به دنیا آمدن من است ولی گیر کرده ام. همه جا تنگ است. بندی دور گردن من را گرفته و نمی گذارد راحت عبور کنم. پزشک خیلی استرس دارد و مدام سر پرستار فریاد می زند. او لوله ای را در دهان می کند که نمی دانم چیست.
وقتی به آغوش مادرم رفتم از نوازش او احساس آرامش کردم و می دانستم مرا دوست دارد ولی پدرم مرا نمی خواست چون فرزند پسر را بیشتر دوست داشت.