هنگامی که کسی اين سوال را می پرسد که چرا رويابينی کنيم به اين دليل است که ماهيت آن را نفهميده است. کسی که بداند هنگام رويابينی به همان اندازه واقعی است که در بيداری است و در جهانی غير فيزيکی با همان دستان و بدن خود قرار گرفته و می تواند هر چيزی را لمس کند و جريان احساسات واقعی را در خود حس کند ديگر هيچ گاه اين سوال را نمی پرسد. اين هيجان انگيزترين تجربه ای هست که يک نفر می تواند داشته باشد.
اولين رويابينی ها معمولا ترسناک و مشوش است. ترسی که در هنگام رويابينی های اوليه به وجود می آيد در يک سوم افراد ديده می شود. اين ترس به دليل وضوح بيش از حد رويا می تواند باشد. هنگامی که در رويابينی مهارت کسب کنيم احساسات کمتر شده و افکار ما متمرکز تر خواهد شد و به اين فکر خواهيم کرد که چگونه از موقعيت استفاده کنيم. در اين هنگام است که گزينه های بسيار هيجان انگيزی در برابر ما به عنوان تمرين کننده قرار می گيرد.
ماهيت رويابينی چه در داخل ذهن باشد و چه تجربه ای در تبادل با پديده های بيرونی به عنوان تنها وسيله ای است که می توان هر جای جهان را ملاقات کرد (البته نه جهانی واقعی بلکه شبيه سازی شده آن)…يا می توان افرادی که دور از دسترس اند را ديد مانند اقوام و اموات و افراد مشهور و مخلوقات عجيب ديگر….صحبت با منبع غنی ناخودآگاه و کسب اطلاعات از آن…برآورده کردن نيازهایی که در بيداری نمی توان به آنها رسيد…ساخت مدل های هنری و تغيير اجسام و … بر طرف کردن منطقی کابوس ها و دريافت بهتر پيام اونها… داشتن رابطه ج.ن.س…ی بدون برخورد با عواقب جدی آن که در بيداری رخ می دهد….کسانی که دچار نارسایی های فيزيکی در بيداری هستن می توانند خود را دوباره در بدنی سالم ببينن و از آن استفاده کنن…کسانی که رژيم های غذایی دارن می توانند هر نوع غذایی را که خواستن در رويابينی بدون چاق شدن مصرف کنن و …
خلاصه آتکه رويابينی آگاهانه تجربه ای خشک نيست و کاملا دارای شکلی حقيقی و شخصی است.
آدم واقعا دوست داره تجربه کنه اما من هنوزم به اینکه اتفاق بی افته شک دارم شما خودتون انجام دادید و تاییدش می کنید؟
سلام.بله. استاد هر تجربه ای رو که خودشون داشن میزارن توی سایت
با این چیزایی که گفتید من دیگه باید انجام بدم 😉😊