فرق تجارب ماورایی با حالت اسکیزوفرنی

یکی از سوالات مهم تمرین کنندگان علوم روحی این است که اگر مثلا صدایی از غیب می شنوند نشان دهنده قدرت ماورایی غیب شنوایی آنها است و یا باید نگران باشند که دچار اسکیزوفرنی شده اند. برخی از قدرت های ماورایی با حالاتی که افراد دارای اختلال اسکیزوفرنی و توهم تجربه می کنند هم پوشانی دارند. بنابراین مهم است که تشخیص بدهیم فرق بین آنها چیست؟

شاید اگر به یک روانپزشک مراجعه کنید در صورت نداشتن تجربه کافی شما را فورا از دسته بیماران روانی بداند. این حالت را در بین دوستان خودم که دارای قدرت های ماورایی بودند و یا توسط موجودات غیرارگانیک آزار می دیدند مشاهده کرده ام. آنها برای کنجکاوی به نزد روانشناس یا روانپزشک رفتند و شخص مداواگر بدون توجه به اینکه تجربه های آنها واقعی است یا نه فقط به محض مشاهده علائم عجیب در این افراد فورا برچسب دیوانگی به آنها زده اند. البته اگر فرد واقعا سالم به نظر برسد ممکن است طور دیگری با او برخورد شود. مثلا یکی از آن اشخاص سالم دارای توانایی ماورایی گفت به محض اینکه تجارب خودم را به دکتر گفتم گفت چیزی مصرف نمی کنی؟ مثل مواد مخدر؟

البته دکترها مقصر هم نیستند چون آنها ملزم هستند چیزی را بگویند که در دانشگاه در مورد آن درس خوانده اند. علم هنوز فاصله زیادی از درک ماورا دارد. البته رواشناسان خیلی سرشناسی را در ایران می شناسم که تظاهر می کنند به این مسائل اعتقادی ندارند ولی پس از اطمینانی که به من داشتند اقرار کردند که در بین آشنایان و حتی بیماران خود پدیده های واقعی عجیبی دیده اند که قادر به توجیه آن نیستند ولی مجبور هستند مطابق اصول نظام پزشکی کار کنند و خیلی چیزها را نادیده بگیرند.

حالا اگر شما بخواهید خودتان را ارزیابی کنید چگونه باید این کار را انجام دهید؟

اول از همه باید بگویم که اسکیزوفرنی علائم زیادی دارد و توهم زدن فقط یکی از نشانه های آن است. سه نوع مهم اسکیزوفرنی به نام های کاتاتونیک، پارانوئید و آشفته وجود دارد. در نوع کاتاتونیک علائمی مثل کاهش حساسیت به درد، پریشانی، رنج بردن از منفی نگری دائمی، عضلات سخت و از دست دادن علاقه برای رفع نیازهایشان مشاهده می شود. همچنین حالاتی از مشکلات گفتاری در آنها دیده می شود. در نوع پارانوئید آنها بسیار خشمگین و پر از اضطراب بوده و احساس می کنند همه افراد به دنبال خیانت به آنها هستند. همچنین نوعی خود بزرگ بینی بی دلیل در آنها دیده می شود.

در نوع آشفته، بیمار رفتارهای کودکانه پیدا کرده و گاهی مانند یک نوزاد رفتار می کند. رفتارهای او آشفته گونه و عجیب بوده و تناسبی بین چهره و گفتار او دیده نمی شود. ممکن است ساعت ها به چیزی خیره شود و غرق در توهمات ذهنی خود شود. الگوهای حرف زدن آنها نیز بی ربط است. ممکن است بیهوده بخندد و معمولا فاقد احساسات شدید بوده و حالت بی حسی عاطفی در آنها مشاهده می شود. آنها آن قدر این رفتارهای عجیب را تکرار می کنند تا بلاخره از طرف جامعه طرد شوند.

بنابراین همان طور که ملاحظه کردید داشتن توهم مخصوصا از نوع توهم شنوایی فقط بخشی از علائم اسکیزوفرنی است. بنابراین صرف اینکه کسی چیز عجیبی می شنود و یا می بیند نباید نام یک اختلال روانی را برای او انتخاب کرده و چهره هوشمندانه به خود بگیرید که بلاخره همه چیز را کشف کردید.

فردی که واقعا دارای قدرت ماورایی است و بیمار نیست زندگی و شخصیت کاملا سالمی دارد و اهداف خود را در زندگی شخصی و اجتماعی دنبال می کند. آنها به راحتی تکلم کرده و از بدبینی و خشم غیر عادی رنج نمی برند. علائم فیزیکی همچون سختی عضلات و نامتناسبی بین حرف ها و حالات بدنی آنها دیده نمی شود. اگر آنها به توانایی ماورایی خود اعتراف نکنند هیچ کس شک نمی کند که آنها هم یک فرد معمولی مانند بقیه هستند. ولی یک فرد دارای اختلال اسکیزوفرنی حتی برای کسانی که روانشناس نیستند هم قابل تمایز از بقیه بوده و متوجه عجیب بودن کارها و حالات او می شوند.

بنابراین همان طور که داشتن یکی از علائم اسکیزوفرنی مثل خشم زیاد نمی تواند نشانه بیماری فردی باشد که گاهی کنترل خود را از دست می دهد و عصبانی می شود (همه ما گاهی عصبانی می شویم و صدایمان را بالا می بریم) بنابراین داشتن حالتی مثل شنیدن صداهای غیبی هم نمی تواند به تنهایی نشانه وجود اختلال اسکیزوفرنی در یک فرد باشد.

تفاوت مهم دیگر بین یک فرد ماورایی و کسی که متبلا به اختلال اسکیزوفرنی است این است که یک فرد ماورایی و یا مدیوم روحی می تواند اطلاعاتی را از جهان غیب بدهد که مشتری آن را تایید کند و حتی هزینه ای هم برای آن بپردازد. آنها می توانند جزئیات دقیقی از زندگی فردی بدهند که هیچ گاه ملاقاتی با آنها صورت نگرفته. این در حالی است که توهمات یک فرد مبتلا به اسکیزوفرنی توهمات پوچ و بی اساس شخصی است و می تواند خیال پردازی محض باشد.

متاسفانه مشکل ما جهل نیست بلکه علم ناقص است. وقتی در مورد چیزی ناقص می دانیم ممکن است به اشتباه آن را در جاهای نامربوط استعمال کنیم ولی شخصی که جاهل است اظهار نظری هم نمی کند. به همین خاطر است که علم ناقص، خطرناک تر از جهل است.