درسی از پرواز روح

یکی از مهمترین اثرات پرواز روح بر زندگی شما تجربه حالت مرگ واقعی هست. دفعه بعد که به حالت رویابینی یا پرواز روح وارد شدید سعی کنید به جای پرداختن به هیجانات موجود در اون، لحظه ای به چیزی که با خودتون آوردید فکر کنید.

بعد از خروج از بدن یا تصور اون، شما چه چیزی دارید؟ آیا اموال دنیوی که سالها برای خودتون جمع کردید باهاتون هست؟ آیا شهرت و افتخاری که در دنیای مادی دارید قابل انتقال به دنیای اختری هست؟ البته اونها بعد از بازگشت به بدنتون و اتمام تمرین پرواز روح به شما برمیگرده ولی تصور کنید که این آخرین سفر برون فکنی کالبد اختری شماست. درست مانند مرگ.

شما حتی خانواده و عزیزان خودتون رو هم دیگه تو اون حالت ندارید. تک تک چیزهایی که دوست داشتید پشت سر گذاشته شدن و مربوط به دنیای مادی شما هستن. آیا جسم زیبایی دارید؟ آیا سالها روی پرورش اندام خودتون کار کردید؟ تو دنیای اختری ما دیگه جسم نیستیم و میتونیم به هر شکلی در بیایم. چون اصلا شکل خاصی نداریم.

پس چه چیزی با ما هست؟ آگاهی و نتیجه اعمالی که روی اعتلای آگاهی اثر داشتن … شما نقطه ای از آگاهی در فضا و زمان نامتناهی هستید. اگر تو زندگی مادی روی پرورش آگاهی و اعتلای اون کار کرده باشید اون وقت در طی تمرینات پرواز روح هم با داشتن اون آگاهی بیشتر از مظاهر شبه دنیوی فاصله میگیرید و به دنبال مسائل ناشناخته تر که به والاتر شدن آگاهی تون کمک میکنه میرید. مثل صحبت با راهنمایان و شناخت بعد واقعی تر وجودتون.

این دفعه که پرواز روح یا رویابینی کردید دقت کنید که جذب چه چیزهایی میشید؟ آیا همچنان دنبال تجربه های هیجان انگیز شبه دنیوی مثل پرش از ارتفاع و پرواز و رفتن به سمت جنس مخالف و بازی با اجسام میرید؟ اینها در اوایل اشکالی ندارن و نشانه کنجکاوی شماست ولی اگر به اونها وابسته شدید و پرواز روح رو به خاطر اینها میخواید در این صورت روح و آگاهی شما به این چیزهای مادی شرطی شده و از کجا معلوم بعد از مرگ واقعی هم دلش نخواد که این پدیده های شبه مادی رو برای خودش تکرار کنه؟ در این صورت از مسیر پیشرفت معنوی خودتون باز میمونید.

رهایی از جسم و ترک عادات بلافاصله رخ نمیده. شما باید از الان تو پرواز روح تمرین کنید که از مادیات و جسم فیزیکی فاصله بگیرید تا موقع مرگ راحت تر باشید.

بعضی از مردم تصور میکنن که با مردن، خود به خود از این جهان دل میکنن و به راحتی به بهشت یا جهنم برزخی و یا هر جایی که طبق اعتقاد اونهاست میرن ولی میدونیم که تو همه ادیان، روح تا مدت ها به جسم وابسته هست و مدام به سمت اون برمیگرده تا وقتی که جسم اون متلاشی شه و باورش بشه که دیگه اون جسم به دردش نمیخوره و مجبوره بدون اون باشه. به خاطر همین تو بعضی از ادیان سریع جسم رو میسوزونن تا روح زودتر اون رو ترک کنه. تو اسلام هم این دوره به ۴۰ روز طول میکشه. زرتشتیها هم بعد از اینکه جسد رو تو دخمه میذاشتن تا توسط لاش خور ها خورده شه منافذی رو برای ورود نور شهر به محل دخمه ایجاد میکردن تا روحی که به کنار جسمش برمیگرده از تاریکی نترسه و راحت در کنار جسدش بمونه.

تجربه شخصی خودم: چند سال پیش در یکی از تجارب پرواز روحم بعد از اینکه از جسمم خارج شدم به راحتی بدن فیزیکی ام رو حس کردم و از اون فاصله گرفتم و به گشت و گذار پرداختم. بعدش به حالت رویابینی تبدیل شد و تجارب غیر حقیقی در بینش پیش اومد و اشتباها دیدم که مردم و جسدم رو دارن به سردخونه میبرن. نمیتونستم فرق بین واقعیت و دروغ رو بفهمم به خاطر همین باورم شد که مردم. به قدری ناراحت شدم و زجر شدید روحی رو تحمل کردم که تا به حال تجربه نکرده بودم. همیشه فکر میکردم مرگ نوعی آزادی روحی هست و بعدش به راحتی به جهان دیگه میرم ولی فقط با داشتن اون تجربه بود که فهمیدم چه قدر روحم به جسمم وابسته هست و حاضر بودم هر کاری بکنم ولی به جسمم برگردم. درست مثل حالتی که برای خیلی از افرادی که تازه مردند رخ میده.

به خودم میگفتم که دنیای بعدی بهتره و دنیای فیزیکی چیزی نداشت ولی به خاطر وابستگیم همون دنیای ناچیز فیزیکی هم برام عزیز شده بود. غمی که تجربه کردم از همه غمهایی که تا به امروز در زندگیم تجربه کردم عمیق تر بود و اصلا فکرش رو هم نمیکردم این قدر ترک کردن دنیا سخت هست. بعدش که بیدار شدم و فهمیدم تجربه ام واقعی نبوده اولش خوشحال شدم ولی بعدش به فکر فرو رفتم که چه طوری بتونم برای مرگ واقعی آماده شم و این قدر از وابستگی روحم به دنیا آزرده نشم.