تجربه ماورا – دیدن پیامبر اسلام در رویا (نوشته محمد.و)

سلام
فکر کنم پنج یا شش ساله بودم.شاید هم یکسال کمتر یا بیشتر.فقط میدانم آنقدر کوچک بودم که نه از دین نه پیامبر اسلام هنوز چیزی نشنیده بودم.ولی این رویا شاید اولین رویای من در سنی باشد که در حافظه ام مانده البته همیشه یک کابوس ترسناکی را هم که در همان سالها بود بیاد دارم.آخرین کابوسی که دیدم هم شاید یکسال پیش درین روزها بود که چقدر پس از بیداری یادآوری آن وجودم را میلرزاند و تغریبا فهمیمیدم اتفاق شومی در راه است که خیلی زود یک یا دوروز بعدش رقم خورد.من یاد خواب موضوع فوق افتادم ولی الان یاد این خواب چندش آوری که افتادم باز اندوه سنگین اتفاقات مثل بختک به جانم افتاده.اصلا کی گفته باید حتما با یاداوری تلخی های زندگی غصه دار شیم.این زباله فکریه جاش تو زباله دونی.پس خودمونو عشقه.یادمه تو خواب دیدم تو یه بیابونی هستم که با کمی دقت فهمیدم نه انگار قبرستونه.چون سنگها و قبرهایی بدون سنگ قبر دورو برم بود.من توجه کردم دیدم این قبرستون چقدر خلوتو غریبه و(پوزش میخوام از کلمات بعدی چون مقیدم تو نوشتن تجربیات آنچه را که دیده و تجربه کرده ام را صریحا بنویسم)روی این قبرها پر از مدفوع هایی خشک بود.من احساس غریبی و مظلومیت زیادی برای این قبور بهم دست داد.و تصمیم گرفتم تمام این آشغالهرو با دست جمع کنم و اونجارو پاک کنم و راحت شروع به کار کردم و بنظرم کمی طول کشید ولی موفق شدم همشونو از اونجا خارج کنم.وقتی کارم تموم شد خیالم انگار خیلی راحت شد.و نگاهی سراسری به اونجا کردم تا ببینم چقدر تمیزتر شده.که یه تو دورترین نقطه ای قبرستون یه تک اتاق یا کلبه وجود داره نا خوداگاه به سمتش رفتم و چند متری درش که چوبیم بود رسیدم یه مرد میانسالی با تبسمی زیبا روی لباش درو باز کرد و سمتم اومد و بارضایتی که تو چهره زیباش کاملا مشهود بود شروع کرد به تمجیدم و آفرین و باریک الله گفت.قدش و هیکلش کشیده و بلند به نظرم میرسید شایدم چون من خیلی کوچیک بودم اینطور بنظرم رسید چهره و لباس و چیزی که دست راستش بود و به پهلوش چسبونده بود رو کامل یادمه اومد نزدیکم و اون چیزو که فهمیدم قرانه و درون پارچه ای سبز پوشیده شده بود رو بهم داد گفت بگیرش این قرآنه واسه همیشه باید پیشت نگه داریش باشه؟منم گفتم باشه.و از برخوردش با این کتاب و حرفاش فهمیدم چیزی مهمیه و خیل با دقت و محترمانه گرفتمش.خوابم تموم شد.واقعا نه قرآنو میشناختم نه پیامبرو بعد از چند سال اینکه قران چیرو خب فهمیدم.در مورد خوابمم به کسی چیزی نگفتم.ولی دو چیز تو همون سه یا چهار سال بعدش به ترتیب دیدم که نا خوداگاه داد زدم اول اون قبرستونو که بقیع بود و تو تلویزیون نشون داد که یهو داد زدم مامان بخدا من اینجارو دقیقا دیده بودم.و یه مدتی بعد یه عکس از حضرت محمد که فکر کنم همه دیدین که قرآن هم دستشه.خدا میدونه من با اون سن کمم هیچ وقت این عکسو تا قبل از خواب ندیده بودم.و چهره و لباسش هم فکر کنم تا نود یا نودو پنج درصد همون بود با این تفاوت که اونی که من تو خواب دیدم خیلیییییی مهربونتر بودو اون تبسم قشنگ دائما رو لباش بود.با گفتن قضایا به مادرم یادمه نگاه خاصی بهم کرد و انگار نشونه ای یادش اومده باشه ولی خب انگار انقدر شوکه بود که باور این قضایا سختش بود.بعدها فهمیدم که قبل از من که فرزند ارشدم دو مرتبه باردار شده یه پسر و یه بارم دختر که تو بیمارستان بعد از زایمان هردو در عرض چند ساعت فوت میکنن و منو که باردار میشه خیلی دعا میکنه و البته پیش یه پزشک هندیم تو خوزستان چون پدرم تو پایگاه امیدیه نظامی بود میرن و تا بدنیا اومدن من مادرم میاد تهران تا پیش خونوادش باشه مراببت کنن ازش کسایی که بچه خوزستانن میدونن امیدیه و آغاجاری دماش چقدر بالاست.خلاصه ما سالم بدنیا میایم.چند باری که تو زندگی کارد به استخونم رسیده بود بهشون گفتم کاش میذاشتید منم از دنیا برم مثل اون دوتا برادر خواهرام.من خیلی صبورم و ازین حرفا به این آسونیا نمیزنم ولی خب زندگی سمبش خیلی پر زورتره.البته سریع پشیمون شدمو عذرخواهی کردم دیگه ام نگفتم.